در سپتامبر سال ۲۰۲۱ السالوادور به عنوان اولین کشوری که بیت‌کوین را به عنوان ارز رسمی و قانونی خود پذیرفت، تیتر خبرها شد. این اتفاق نقطه عطف جدیدی در پذیرش گسترده رمز ارزها بوده است. رمز ارزها در ادامه‌ی روند رو به رشد خود از حدود یک دهه قبل، اکنون در بسیاری از کسب و کارهای خرد و کلان به عنوان ارز رسمی و معتبر شناخته می‌شوند و مورد پذیرش صاحبان مشاغل و تولیدکنندگان هستند. به عنوان مثال، هواپیمایی امارات، که یکی از معتبرترین خطوط هواپیمایی دنیاست، به تازگی بیت‌کوین را به طور رسمی در فهرست ارزهای مورد پذیرش خود قرار داده است. این امر به آن معناست که مشتریان این شرکت اکنون امکان پرداخت آنلاین با رمز ارز را در گزینه‌های خود جهت پرداخت آنلاین فراهم می‌بینند.
از آنجا که رمز ارزها پول فیزیکی نیستند، هنگامی که درباره‌ی پرداخت از طریق رمز ارز صحبت می‌کنیم مشخصاً منظورمان پرداخت آنلاین است. ارزهای رمزنگاری شده در حال تبدیل شدن به جریان اصلی پرداخت در اینترنت هستند. بنابراین امروز می‌خواهیم درباره‌ی پرداخت آنلاین با رمز ارز صحبت کنیم. موضوعی که به نظر می‌رسد چه از آن استقبال کنیم چه در برابر آن بایستیم، به زودی به جریان غالب پرداخت آنلاین تبدیل خواهد شد.
پرداخت آنلاین با رمز ارز به جای ارز فیات
پرداخت آنلاین از طریق رمز ارز، دقیقاً به همین سادگی است که همه‌ی افراد می‌توانند با یک تلفن همراه یا یک رایانه شخصی که به اینترنت متصل است، هر مقدار رمز ارزی که بخواهند را در کوتاه‌ترین زمان ممکن، به حساب هر شخصی در هر نقطه از دنیا بفرستند.
قبل از این که به موضوع پرداخت آنلاین با رمز ارزها ادامه دهیم، بهتر است مختصری درباره‌ی این که اصلاً رمز ارز چیست و چگونه کار می‌کند صحبت کنیم. رمز ارزها نوعی پول دیجیتالی هستند که از فرایند رمزگشایی و راه حل‌های ریاضی استخراج و در شبکه‌ی مختص به خود ثبت و ضبط می‌شوند. لازم است تأکید کنیم اصطلاح «ارز دیجیتال» برای رمز ارزها درست نیست. در واقع ارز دیجیتال یا پول دیجیتال به هر نوع پولی، اعم از ارز رسمی و رمز ارز، اطلاق می‌شود که از جنس کاغذ یا فلز نیست و از طریق اپلیکیشن یا کارت بانکی قابل جابجایی است. برای مثال، هر مقدار پولی که شما در این لحظه در کارت خود دارید ارز دیجیتال محسوب می‌شود. زیرا فقط اعداد و ارقامی است که موجودی حساب بانکی شما را نشان می‌دهد، نه پول واقعی در جیب یا کیف پول شما. رمز ارز نوعی ارز دیجیتال رمزگذاری شده است که فرایند استخراج یا تراکنش‌های آن نیاز به رمزگشایی از طریق سخت‌افزار بخصوص و روش‌های ریاضیاتی دارد.
فناوری پایه‌ی رمز ارزها، یک دفتر کل عمومی (Public Ledger) است که هر تراکنش را ثبت می‌کند. این دفتر کل «بلاک‌چین» نامیده می‌شود که در فارسی آن را زنجیره‌ی بلوکی نیز ترجمه کرده‌اند. هر بار که پرداخت آنلاینی با رمز ارز صورت می‌گیرد، رمز ارز از یک کیف پول رمزنگاری شده به کیف پول دیگری انتقال می‌یابد، به شکل عمومی در بلاک‌چین ثبت می‌شود و از سوی شبکه‌ای از رایانه‌های تخصصی (نود) تأیید می‌گردد.
تمام تراکنش‌ها و پرداخت‌های آنلاین با رمز ارز از مکانیسم پرداخت Push استفاده می‌کنند. به این معنی که نمی‌توان وجه را از حساب کاربر برداشت. بنابراین تراکنش‌های رمز ارز هرگز قابل بازپرداخت نیستند. انتقال وجه تنها زمانی صورت می‌گیرد که صاحب قانونی رمز ارز معامله را شروع کند.
این ویژگی، پرداخت از طریق رمز ارز را به طور منحصر به فردی امن می‌کند. زیرا نمی‌توان بدون اجازه مالک، آنها را جعل یا معامله کرد.
اولین رمز ارز، بیت‌کوین بود که در سال ۲۰۰۹ به عنوان یک ارز رمزنگاری شده غیرمتمرکز ایجاد شد. بیت‌کوین می‌توانست از طریق اینترنت، به صورت همتا به همتا (Peer to Peer) و بدون نیاز به اشخاص واسطه مانند بانک‌ها یا شرکت‌های واسطه‌ی پرداخت، منتقل شود. در دهه گذشته، چند هزار نوع رمز ارز به بازار معرفی شد که امروز ارزش کل بازار آنها بیش از ۲۰۰ میلیارد دلار است. تقریباً ۹۰ درصد از این رقم در ۱۰ رمز ارز اصلی متمرکز شده است. تعدادی از این رمز ارزها که می‌توان به عنوان جایگزین پول رسمی از آنها در پرداخت‌های آنلاین استفاده کرد عبارتند از:
۱. بیت کوین (BTC)
۲. بیت کوین کش (BCH)
۳. اتریوم (ETH)
۴. ریپل (XRP)
۵. یو اس دی (USDC)
۶. جیمینی (GUSD)
۷. پکسوس استاندارد (PAX)
پرداخت آنلاین با رمز ارز به معنی پذیرش رمز ارزها از سوی کسب و کارها و برخورداری از این بازار ۲۰۰ میلیارد دلاری است.
آیا پرداخت آنلاین با رمز ارز جایگزین مناسبی برای پرداخت عادی است؟
حالا که متوجه شدیم رمز ارز چیست و می‌تواند در تراکنش‌های آنلاین شرکت کند، چند ابهام اساسی به وجود می‌آید. آیا رمز ارزها مکانیسم‌های پرداخت جایگزین مناسبی را ارائه می‌کنند؟ آیا ارزهای رمزنگاری شده می‌توانند زیرساخت مناسب قابل قبولی برای ساز و کار پرداخت آنلاین ایجاد کنند؟ پرداخت آنلاین با رمز ارزها در چه مواردی می‌تواند سودآور باشد؟
دنیای رمز ارزها، دنیایی نسبتاً جدید و به سرعت در حال تکامل است. اما همین دنیای جدید، نشانه‌هایی را بروز داده و می‌دهد که می‌گوید تغییرات جدید در راه است.
شاید نوآوری‌ای که بازار را دگرگون کند و روش‌های بسیار ساده‌تر، سریع‌تر و ارزان‌تر را پیش پایمان بگذارد، باید خیلی وقت پیش رخ می‌داد. حالا برخی کارشناسان و متخصصان استدلال می‌کنند که ارزهای رمزنگاری شده، یا بهتر است بگوییم ارزهای مبتنی بر بلاک‌چین، ممکن است همان نوآوری‌ای باشند که انتظارش را می‌کشیدیم.
شاید بررسی چند عامل مرتبط با بازار رمز ارزها که در ماه‌های اخیر خبرساز بوده‌اند کمک بیشتری به تحلیل ما بکند: نوسانات ارزش، نرخ تراکنش، زمان تراکنش، هزینه تراکنش، مصرف انرژی و اندازه بلاک‌چین.
۱. نوسان ارزش ارز
اولین چالش کلیدی رمز ارزها در مقابل ارزهای فیات (ارز رسمی)، نوسانات ارزش است. همه ما با هرج و مرج ناشی از تورم شدید مواجه شده‌ایم. بنابراین می‌توانیم چالشی که ممکن است پرداخت آنلاین با رمز ارز برای فروشندگان به وجود بیاورد را درک کنیم.
کسب و کارها از فروش کالا یا ارائه‌ی خدماتشان سود به دست می‌آورند. روال معمول این است که عرضه‌کنندگان برای کاهش ریسک، محصولات خود را با همان واحد ارزی‌ای به فروش می‌رسانند که برای طراحی و تولید آن هزینه کرده‌اند. اگر این روال به هم بخورد و هزینه‌کرد و فروش با دو ارز متفاوت صورت گیرند، نرخ تبدیل ارز می‌تواند هزینه‌های اضافی بر کسب و کارها تحمیل کند. پرداخت آنلاین با رمز ارز مستلزم دریافت سرویس از یک صرافی رمز ارز/ ارز فیات خواهد بود که به ازای هر تراکنش، کارمزد دریافت می‌کند. با توجه به نوسانات بالا در بازار رمز ارز، استفاده از ابزارهای پوشش ریسک گزینه مناسبی نیست. برای به حداقل رساندن ریسک و هزینه‌های ناشی از تبدیل ارز، دو راه حل منطقی به نظر می‌رسد:
۱ الف. ارز پایدار (استیبل‌کوین)
ارز پایدار یا استیبل‌کوین، ارز رمزنگاری شده‌ای است که ظاهراً نسبت به رمز ارزهای بدون پشتوانه مثل بیت‌کوین و اتر، پایدارتر و ایمن‌تر است. ارز پایدار چیزی بین ارز فیات و رمز ارز است که با ارز فیات پشتیبانی می‌شود. بنابراین یک راه منطقی برای ارائه‌ی محصولات یا خدمات در ازای پرداخت رمز ارز، استفاده از ارز پایدار است. البته در این مورد نگرانی‌هایی از سوء استفاده‌های احتمالی و کلاهبرداری وجود دارد. گذشت زمان و اعمال مقررات شفاف‌تر در آینده ممکن است این نگرانی‌ها را تا حد زیادی برطرف نماید.
۱ب. معاملات سریع
«سرعت مطلوب» تراکنش‌های رمز ارز به این معنی است که اگر یک واحد پولی در ارز فیات قیمت‌گذاری شود، یک شرکت ارائه‌دهنده خدمات پرداخت می‌تواند در زمان تراکنش، پرداخت را با نرخ لحظه‌ای به رمز ارز تبدیل کند، پرداخت را انجام دهد و سپس دوباره آن را به ارز فیات برگرداند. اگر این فرایند در چند ثانیه محقق شود، ریسک نرخ تبدیل ارز به حداقل می‌رسد.
۲. نرخ تراکنش
ویزا کارت می‌تواند ۳۲ هزار تراکنش در ثانیه (tps) را در شبکه‌ی پرداخت کارت اعتباری پردازش کند. این در حالیست که بیت‌کوین، به عنوان یک ارز رمزنگاری شده نسل اول، تنها قادر است ۳ تراکنش در ثانیه را پردازش کند. موارد فنی مثل «الگوریتم اثبات کار» که یک بلوک اطلاعات را به بلاک‌چین اضافه می‌کند، تعداد تراکنش‌هایی که در یک زمان پردازش می‌شوند و زمان هدف برای افزودن یک بلوک (۱۰ دقیقه)، پارامترهایی هستند که نرخ تراکنش در بلاک‌چین بیت‌کوین را محدود می‌کنند. تکامل فناوری بلاک‌چین، باعث پیدایش راه حل‌های جدیدی می‌شود که محدودیت‌های ذاتی بیت‌کوین (و سایر رمز ارزها) را برطرف می‌کند.
درباره‌ی اتریوم، دومین بلاک‌چین مهم بازار، نیز اوضاع مشابهی برقرار است. مراحل عملیاتی انتقال به «اتریوم ۲» تا ژوئن ۲۰۲۲، در حال اجراست. هدف اتریوم ۲ افزایش نرخ تراکنش از ۱۵ تا ۴۵ تراکنش فعلی به ۱۰۰ هزار تراکنش در ثانیه است!
در حال حاضر بلاک‌چین‌های نسل سوم با ادعاهایی مبنی بر افزایش قابل توجه نرخ تراکنش، در حال ظهور هستند: نانو با ۱۰۰۰ تراکنش و سولانا با ۵۰ هزار تراکنش. این رمز ارزها از یک بلاک‌چین و سیستم توزیع استفاده می‌کنند اما مکانیسم عملکرد آنها تفاوت بسیار زیادی با بیت‌کوین دارد. به طور خلاصه، اگرچه پروتکل‌های اصلی (بیت‌کوین) برای تراکنش‌های با حجم بالا مناسب نبوده‌اند، پروتکل‌های نوظهور به این موضوع توجه دارند و به نظر می‌رسد می‌توانند نرخ تراکنش را طوری بهبود بخشند که پرداخت آنلاین با رمز ارز را هم برای عرضه‌کننده و هم برای خریدار، تبدیل به گزینه‌ای وسوسه‌کننده و جذاب نمایند.
۳. زمان معامله
در فرایند پرداخت آنلاین از طریق رمز ارز، دو معیار مربوط به زمان تراکنش وجود دارد: زمان پردازش تراکنش (ثبت تراکنش در بلاک‌چین) و زمان اطمینان از لغو نشدن تراکنش (تأیید). این دو عامل زمانی برای بیت‌کوین به طور متوسط ۱۰ دقیقه برای پردازش تراکنش و یک ساعت برای تأیید است. البته ۱۰ دقیقه زمان میانگین است که در صورت کارمزد کم یا حجم بالای تراکنش، می‌تواند بیشتر طول بکشد. اما اکنون بلاک‌چین‌های نسل سوم با ادعای زمان تراکنش بسیار کوتاه‌تر در حال ظهور هستند. برخی از این سیستم‌ها ادعا می‌کنند که تقریباً در هر نقطه از جهان، به طور آنی و در لحظه تراکنش را کامل می‌کنند. به عنوان مثال، نانو و سولانا ادعا دارند زمان تسویه کامل در آنها کسری از ثانیه است.
روش‌های جایگزین دیگری مانند «پرداخت خالص» نیز در حال ظهور هستند. در این روش چندین پرداخت فردی بین شرکت‌کنندگان در شبکه تجمیع و تسویه می‌شود و فقط پرداخت خالص روی بلاک‌چین ثبت می‌گردد. شبکه لایتنینگ این کار را برای بیت‌کوین انجام می‌دهد تا مسائل مربوط به نرخ تراکنش و زمان تراکنش را برطرف کند. این خدمات زمان تراکنش را بسیار کوتاه‌تر می‌کنند، اما این امر مستلزم اضافه کردن لایه‌ی دیگری از زیرساخت است. این کار به نوبه‌ی خود کل فرایند را از مفهوم بلاک‌چین دور کرده و به شبکه‌ی ارزهای رسمی نزدیک می‌کند.
مقایسه‌ی این روش با تراکنش ارز رسمی می‌تواند مفید باشد. در بریتانیا، انتقال وجه بین بانک‌های این کشور تقریباً آنی صورت می‌گیرد. پرداخت‌های سریع‌تر معمولاً در عرض چند ثانیه (گرچه ممکن است تا دو ساعت هم طول بکشد)، ۲۴ ساعت در روز و ۷ روز در هفته انجام می‌شوند. انتقال مبالغ بزرگ‌تر یا پرداخت‌های تسویه خودکار در همان روز صورت می‌گیرند و BACS سه روز به طول می‌انجامد. از سوی دیگر، پرداخت‌های بین‌المللی می‌توانند تا ۵ روز طول بکشند (مخصوصاً بین بانک‌های کوچک‌تر در کشورهای کوچک‌تر که از طریق چندین واسطه هدایت می‌شوند) و ممکن است تراکنش به مقدماتی مثل معرفی مشاور یا تأیید بانک برای اعتبار اسنادی، نیاز داشته باشد. نرخ ارز، تعطیلات و سایر عوامل اثرگذار را در این بازه‌های زمانی در نظر بگیرید تا بهتر متوجه کمبودها و نقایص این مدل تراکنش بشوید.
در نتیجه، اگرچه رمز ارزهای نسل اول نمی‌توانستند معاملات «خرده‌فروشی» با حجم بالا را پشتیبانی کنند، همتایان در حال ظهور آنها می‌توانند چنین کنند. باید واقع بینانه بپذیریم که در مورد پرداخت‌های بین‌المللی، حتی قدیمی‌ترین و کندترین روش‌های پرداخت آنلاین با رمز ارز، به‌طور قابل‌توجهی سریع‌تر از بهترین سیستم‌های پرداخت ارز فیات فعلی عمل می‌کنند.
۴. هزینه تراکنش
ساختار تعلق کارمزد در تراکنش‌های رمز ارز و ارز رسمی به طور قابل توجهی متفاوت است. در پرداخت آنلاین با رمز ارز، برای افزایش امکان پردازش سریع‌تر، درصدها متغیرند (برخی با ارزش تراکنش کاهش می‌یابند.) بعضی از رمز ارزهای جدیدتر، مانند نانو، هیچ کارمزدی برای تراکنش دریافت نمی‌کنند (کارمزد تراکنش صفر دارند.) البته رمز ارزهای قدیمی‌تر کارمزد نسبتاً بالاتری دارند. به طور کلی، با توجه به تنوع رمز ارزهای جدید، دلیلی وجود ندارد که آنها نتوانند از نظر کارمزد، با سیستم‌های پرداخت ارز رسمی وارد رقابت شوند.
۵. مصرف انرژی
در ماه می ۲۰۲۱، دولت چین استخراج بیت‌کوین را، به این دلیل که فرایندی بسیار انرژی‌بر است، ممنوع کرد. در نوامبر ۲۰۲۱، هند ممنوعیت مشابهی را اعلام کرد و در ژانویه ۲۰۲۲، کوزوو نیز دست به اقدام مشابهی زد. آیا توطئه‌ای در کار بوده یا این که این کشورها دلیل درستی برای کار خود داشته‌اند؟ اجازه دهید به برخی حقایق در این زمینه توجه کنیم. در حال حاضر، استخراج جهانی بیت‌کوین روزانه ۳۰۰ گیگاوات ساعت انرژی مصرف می‌کند. برای این که بهتر متوجه شوید باید بگوییم این مقدار انرژی معادل یک سوم کل برق مصرفی در بریتانیا است. اگر بیت‌کوین می‌توانست همان تعداد تراکنش‌های ویزا کارت را پردازش کند، ۳۰ برابر مصرف برق کل جهان را در یک روز مصرف می‌کرد!
بنابراین، در دنیایی که بیش از هر زمان دیگری نسبت به تغییرات آب و هوایی حساس است، بیت‌کوین به عنوان یک روش پرداخت در حجم بالا، با مسائل مهمی روبرو می‌شود که ناچار است برای آنها راه حل ارائه دهد. اما در اینجا باز هم یک پاسخ تکراری وجود دارد: رمز ارزهای نسل سوم می‌توانند با استفاده از روش‌های مختلف اضافه‌کردن بلوک به بلاک‌چین (پروتکل‌های اجماع مختلف)، که از پردازش‌های موازی متعدد جلوگیری می‌کند، تراکنش‌ها را بدون مصرف وحشتناک انرژی پردازش کنند.
۶. اندازه بلاک چین
در شبکه‌های توزیع نسل اول، هر «نود» (کامپیوترهای مشارکت کننده در بلاک‌چین که اطلاعات بلاک‌چین را ثبت و ضبط می‌کنند) یک کپی از کل بلاک‌چین دارد. دوباره بیت‌کوین را به عنوان مثال در نظر بگیرید. حجم بلاک‌چین فعلی بیت‌کوین حدود ۳۶۰ گیگابایت است. هر بلوک جدید ۱ مگابایت اضافه می‌کند و هر ۱۰ دقیقه یک بلوک جدید ایجاد می‌شود. این به معنای اضافه شدن ۱۴۴ مگابایت در روز، و ۵۳ گیگابایت در سال، به بلاک‌چین بیت‌کوین است. این داده‌ها باید بین نودها منتقل شده و در سراسر شبکه‌ی توزیع ذخیره شوند. چنین مقیاسی با توجه به حجم تراکنش‌های بلاک‌چین، با سیستم‌های پرداخت ارز فیات موجود قابل مقایسه نیست.
ارزهای رمزنگاری شده نسل سوم در تلاش هستند تا با این مشکل مقابله کنند. بهینه‌سازی، اشتراک‌گذاری، پارتیشن‌بندی یا فشرده‌سازی می‌تواند مقدار داده‌هایی را که هر نود باید ذخیره کند به میزان قابل توجهی کاهش دهد. زیست‌پذیری در مقیاس یک هدف کلیدی رمز ارزهای جوان است.
رمز ارز برای چه نوع پرداخت‌هایی می‌تواند مفید باشد؟
در حال حاضر فرایند پرداخت‌های بین‌المللی طولانی و پرهزینه است. این می‌تواند یک فرصت ایده‌آل برای رمز ارزها باشد. به نظر می‌رسد دیر یا زود شاهد پذیرش پرداخت آنلاین با رمز ارز از سوی کسب و کارهای بزرگ باشیم. این که آیا این تغییر توسط بازیکنان نوظهور فناوری انجام می‌شود یا این که هر یک از بازیکنان فعلی می‌توانند به اندازه کافی سریع حرکت کنند تا در بازی باقی بمانند، هنوز مشخص نشده است.
موانع گوناگونی در مسیر تراکنش‌های حجمی وجود دارد که باید بر آنها غلبه کرد. خوشبختانه بازار بسیار بزرگ است و این فناوری بدون شک ظرفیت خیلی بالایی دارد. رقابت شدیدی بین شرکت‌های فناوری برقرار است. هدف آنها اول شدن در مسابقه‌ای است که بلاکچین‌هایی واقعاً مقیاس پذیر، ایمن، قابل همکاری، قوی و کارآمد در مصرف انرژی را توسعه می‌دهند. به نظر می‌رسد که این مسابقه برندگانی خواهد داشت.
شاید تمرکز از عنصر رمزنگاری برداشته شود و به سمت کارایی بیشتر در عملکرد تمایل پیدا کند. ممکن است رمز ارز واقعی استفاده شده برای فرستنده و گیرنده نامعلوم باشد، تراکنش با ارز فیات آغاز و تکمیل شود و رمز ارز نه موضوع اصلی فناوری، بلکه صرفاً بخشی از راه حل فناوری شود.
مزایا و معایب پرداخت آنلاین با رمز ارز
احتمالاً دیر یا زود کسب و کارها به ایجاد درگاه پرداخت رمز ارز و پذیرفتن ارزهای رمزنگاری شده روی خوش نشان خواهند داد. بنابراین در آخرین بخش این نوشتار، مزیت‌ها و عیب‌های پرداخت از طریق رمز ارز را بررسی می‌کنیم.
پرداخت با رمز ارز امنیت بالاتری دارد
همه‌گیری کوید-۱۹ آمار کلاهبرداری از کارت اعتباری را افزایش داده است. در ماه آوریل سال ۲۰۲۰، پولی که در کلاهبرداری از طریق کارت‌های اعتباری به سرقت رفت نسبت به سال قبل، ۳۵ درصد افزایش داشته است. در سال ۲۰۲۰، از میان تمام روش‌های پرداخت، کارت‌های اعتباری و نقدی بیشترین گزارش‌های مربوط به کلاهبرداری و سوء استفاده را داشته‌اند. متأسفانه اغلب، کسب و کارهای کوچک هدف این قبیل کلاهبرداری‌ها قرار می‌گیرند.
این در حالیست که پرداخت آنلاین با رمز ارز امن‌تر از پرداخت با کارت اعتباری و کارت نقدی است. زیرا رمز ارزها نیازی به تأیید شخص ثالث ندارند. هنگامی که مشتری در ازای خرید خود رمز ارز پرداخت می‌کند، داده‌های او در یک مرکز متمرکز (مثل بانک)، که در آن به طور معمول نقض داده‌ها رخ می‌دهد، ذخیره نمی‌شود، بلکه در کیف پول رمز ارز ذخیره می‌شود. به علاوه، بلاک‌چین هر تراکنش را تأیید و ثبت می‌کند که این امر سرقت هویت افراد را بسیار دشوار و حتی غیرممکن می‌کند.
تراکنش‌های رمز ارز غیرقابل برگشت هستند
پرداخت آنلاین با رمز ارز، یک تراکنش دائمی است. این ویژگی می‌تواند برای مشاغل کوچک به عنوان یک شمشیر دولبه عمل کند. معامله با رمز ارز فقط در صورت امتناع طرف دریافت کننده از پذیرش تراکنش، قابل بازگشت است. شرکت‌ها و کسب و کارهایی که بیت‌کوین می‌پذیرند باید برای احتمال درخواست بازپرداخت از سوی مشتریان آماده باشند و مقدار پولی که هر مشتری پرداخت کرده است را پیگیری کنند.
از طرف دیگر، برگشت ناپذیری رمز ارزها به صاحبان مشاغل کمک می‌کند تا جریان وجوه نقد خود را بهتر مدیریت کنند. هیچ‌گونه نگرانی بابت بازپرداخت‌ها وجود ندارد، و اگر یک خریدار نیاز به بازپرداخت داشته باشد، فروشنده باید وجه مورد مطالبه‌ی او را به صورت دستی پرداخت نماید. به همین دلیل باید سوابق تمام تراکنش‌ها به طور کامل و بدون عیب و نقص ثبت گردد.
با همه‌ی اینها این فرایند می‌تواند در عملیات تجاری شرکت‌ها ناکارآمدی ایجاد کند و مقدار زیادی کار اضافی بر دوش کارمندان بگذارد. به عنوان مثال، اگر تعداد بازپرداخت‌ها در طول فصل تعطیلات زیاد باشد، تیم باید زمان و توجه خود را به بازگرداندن تک‌تک پرداخت‌ها، به صورت جداگانه، معطوف کند.
هزینه‌‌ی کمتر
صاحبان کسب و کارها و مشاغل مسئول پرداخت هزینه‌های تراکنش و همچنین سایر هزینه‌های مربوط به شرکت‌های ارائه دهنده‌ی خدمات پرداخت هستند. به عنوان مثال، PayPal برای هر تراکنش نزدیک به ۴ درصد (و گاهی اوقات بیشتر) کارمزد دریافت می‌کند. تراکنش با رمز ارز، شامل کارمزد بسیار کمتری است. برخی از صرافی‌های رمز ارز کارمزد زیر ۱ درصد پیشنهاد می‌دهند.
اگر کسب و کاری در سطح بین‌المللی فعالیت می‌کند و مشتریان جهانی دارد، رمز ارزها می‌توانند به جلوگیری از کارمزد پرداخت ارز بین‌المللی کمک زیادی بکنند. به این دلیل که، همانطور که قبلاً گفته شد، رمز ارزها به کشور مبدأ یا بانک مرکزی‌ای وابسته نیستند. در نتیجه، کسب و کارها برای تسویه حساب بانک خارجی یا پرداخت هزینه‌ها منتظر پرداخت نمی‌مانند.
رمز ارزها معاف از مالیات نیستند
اداره خدمات درآمد داخلی ایالات متحده (IRS) رمز ارزها را «مال» و در نتیجه مشمول مالیات می‌داند. این بدان معناست که اگر کسب و کاری رمز ارز می‌پذیرد باید هنگام دریافت، بر اساس ارزش بازار، آن را به عنوان درآمد ناخالص گزارش دهد. به عبارت دیگر، هر بار که بیت‌کوین خریداری، فروخته، یا به هر نحوی استفاده می‌شود، مشمول مالیات بر درآمد می‌گردد.
قوانین IRS برای پذیرش رمز ارز به این معنی است که صاحبان کسب و کارها باید ارزش رمز ارزهای گوناگون مرتبط با خود را به طور لحظه‌ای پیگیری کنند. این کار بسیار پیچیده و زمان‌بر است به خصوص وقتی که در هر روز چندین تراکنش باید مدیریت شوند. به همین دلیل ممکن است برخی کسب و کارها، پذیرش رمز ارز را فقط به کالاهایی خاص با ارزش دلاری بالا محدود کنند.
خطر تورم در کمین است
طرفداران رمز ارز خوشحالند که دارایی‌شان در برابر تورم مصون است. دولت‌ها نمی‌توانند ارزش رمز ارزها را دستکاری کنند. این موضوع هم خطرناک است و هم مفید. از یک سو، ارزهای رمزنگاری شده یک سد دفاعی در برابر تورم پولی هستند. از سوی دیگر، ارزش بیت‌کوین و سایر رمز ارزها به شدت بی‌ثبات است. در یک بازه‌ی زمانی سه ماهه، نوسانات بیت‌کوین نزدیک به ۸ درصد رسید. برای بسیاری از صاحبان مشاغل، این سطح از غیرقابل پیش‌بینی بودن، رمز ارز را به سادگی غیرقابل دفاع می‌کند.
نتیجه گیری
نمی‌توان با اطمینان در مورد آینده سیستم‌های پرداخت و نقش رمز ارزها در توسعه‌ی آنها نتیجه‌گیری کرد. با این حال، نظر کارشناسان بر این است که یک تغییر اساسی در عملیات پرداخت آنلاین در حال شکل‌گیری است که مشابه آن قبلاً دیده نشده است. بسیاری از بازیکنان بزرگ فعلی جای خود را به بازیکنان جدید خواهند داد. ممکن است تعداد کمی از مدیران آنقدر زرنگ باشند تا بتوانند با تحولات جدید سازگار شوند و به بقای خود ادامه دهند. آینده‌ی صنعت پرداخت آنلاین به طور قابل توجهی متفاوت به نظر می رسد.
بیشتر بخوانید: درگاه پرداخت کریپتو چیست؟